22 oktober 2012
Herfstwandeling van tien minuten.
Zondagmorgen, eerst de honden uitlaten. Het is wel een stuk kouder buiten, maar wat is het mooi. De herfstkleuren van oker-geel tot fel rood doen me beseffen dat het nu echt herfst is. Een stevige windvlaag blaast de bladeren alle kanten op. De eerste voorbijganger met een enorme boxer passeert me. (Honden hebben een overeenkomst in uiterlijk en gedrag met hun baasjes. Dat geeft me hoop want ik heb twee whippets. Snel atletisch en zeker niet te dik.) “Sorry, meneer ik had U niet gezien ik liep nog wat te dromen”.
Op dat moment passeer ik de bankjes op de Westwal tegenover de fontein. Twee zwarte zwanen met drie donzige jongen scharrelen tussen het riet op zoek naar voedsel. Goed dat er mensen zijn die zich om deze dieren bekommeren. Ze passen bij Goes, onze mooie stad Goes! Soms wil je ook alleen het mooie zien, maar dan begint mijn ergernis.
Ik kijk naar links waar twee bankjes staan. Bankjes waaronder de restanten van een gezellig samenzijn liggen. Wietzakjes, lege sigarettenpakjes, veel peuken, bierblikjes enz. Gelukkig breekt het jaargetijde aan waarin het niet zo uitnodigend is om de avonden/nachten hier door te brengen. Niet dat dat erg zou moeten zijn, maar de realiteit is anders. Iedereen weet dat er sprake is van een bepaalde overlast, niet zozeer omdat mensen hier zitten, maar meer om wat er gebeurt. De proef met de wietpas is naar mijn idee een totale mislukking en wordt er veel gehandeld. De handel floreert, maar we hebben er geen enkele controle meer op. Dat kan en mag toch niet de bedoeling zijn. De jeugd, waarmee ik werk en regelmatig spreek, verzekert me dat je overal kunt krijgen wat je wilt. Illegaal natuurlijk!! Ouders van jongeren maken zich zorgen over de toekomst en het dagelijks handelen van hun zoon/dochter. Niet dat ze hun kinderen niet vertrouwen, maar omdat de omgeving wel erg uitnodigend een verkeerde kant opstuurt.
Inmiddels passeer ik de Legerdiek. Tweede passant, een mevrouw met een gevaarlijk blaffende retriever. Hij probeert in ieder geval het baasje(of is hij dat?) te trainen op kracht. Hij springt, hij blaft, hij gromt. Gelukkig is de riem en mevrouw sterk genoeg. “Goedemorgen”, zegt ze verontschuldigend. Ik loop verder en kijk vanaf de dijk over de “Veste”. De herfst is mooi en rijk aan kleuren. Mijn blik gaat naar rechts. Daar staat het gebouw(voormalig opleidingscentrum, dependance ROC?) waar een jaar of drie geleden brand is geweest. Het staat er nog steeds, vervallen, troosteloos en geblakerd. Wie moet hier nu iets aan doen? Ik vind het wel belangrijk dat we de stad “mooi” houden. Rommel nodigt uit tot negatief denken en handelen. Dat kunnen we beter zien te voorkomen.
In de bocht Opril Westwal zie ik in de heg een wel erg sprieterig aangeplant deel. Oh ja, daar is vorige zomer iemand met zijn auto door de heg naar beneden gereden. Dwars door de heg, stijl naar beneden, door het gras en over het fietspad weer de reguliere weg op. Aanplanting vernield, diepe sporen in het gras. Nooit meer iets van gehoord.
Inmiddels sta ik op de kruising Nieuwstraat/Ramusstraat. Een meneer met baard passeert met een (denk ik) nog jongere Saluki. Het dier springt vrolijk blaffend naar de opwaaiende bladeren. Deze man heeft de vliegende hond aan een heel lange riem met een rood handvat dat gevaarlijk kreunt ieder keer wanneer het eind van het touwtje is bereikt. Hij blijft lachen, het is eigenlijk ook wel een vrolijk beeld. Ik wil oversteken het Ramusstraatje in, maar de honden blijven snuffelen. Er staan hier nog steeds kleine vuilnisbakken buiten met uitpuilend stinkend en rottende zakken vol etensresten. (Het is Zondagmorgen) Niemand van de vaak rondrijdende gemeentelijke medewerkers of onze overactieve parkeerwachters (Boa’s met extra bevoegdheid?) hebben dit opgemerkt. De bewoners zijn het inmiddels wel zat zij hebben al vaak genoeg aan de bel getrokken. Het ergste moet nog komen want mijn oog valt op twee gevulde colaflessen. De inhoud is geen cola, maar urine van mensen die waarschijnlijk geen toilet in hun behuizing hebben en het dus maar op straat zetten. Zou men zich realiseren dat hier ook kinderen wonen??? Zit er misschien nog meer in de zakken? Daar kan ik maar beter niet aan denken. Ik heb nog niet ontbeten, mijn maag speelt op. Volgende week staat het er nog. Het gaat niet goed met de binnenstad, denk ik. Kom op, we lopen verder.
We staan inmiddels tegenover ons huis. Ik bekijk tevreden de voorkant, waar we afgelopen zomer nieuwe kozijnen met driedubbel glas hebben laten zetten. Nu de gevel-isolatie nog en ons pand is in de milieuwijzer met twee sprongen verbeterd. Het kost wat, maar ook milieubesparende maatregelen is een verantwoordelijkheid van iedere burger. Je kunt daar zelf veel aan doen. Overigens uw energie-leverancier en de gemeente Goes willen u graag adviseren en helpen.
De groenstrook langs ons huis ziet er weer goed verzorgd uit. Karen en de kinderen hebben gisteren alle bladeren opgeveegd(in de groene container), de blikjes tussen de struiken uit gehaald(grijze container), papiertjes en zakken in de blauw/grijze container gegooid. Het is keurig aangeharkt en “de Annabellen” zijn niet meer wit maar zacht-groen met bruine accenten, ook erg mooi. In maart mag ik ze pas weer terug snoeien.
Samen zorgen voor je omgeving, met gezin, met buren, de wijkvereniging en gemeente, het is een gezamenlijke verantwoordelijkheid. Er is nog veel te doen in onze mooi stad Goes!!! Als VVD-gemeenteraadslid zal ik de ontwikkelingen kritisch volgen en de verantwoordelijken wijzen op hun taak, maar we hebben ook een eigen verantwoordelijkheid. Steek de handen uit de mouwen. Bel me als ik iets kan betekenen.
Rino Gelok
Lees ook: “Dan zal je het wel verdiend hebben!”